Prolog.

Z perspektywy Anki. 

Hej. Jestem Anka. Moje życie się właśnie posypało. Jak domek z kart. Nie rycz, ty skończona idiotko. Nie zachowuj się jak... baba. Wyluzuj. Co ja tutaj robię? Sama nie wiem. W Warszawie nic mnie nie trzyma. Chyba tylko praca. Jestem dziennikarką. Uciekłam od tego wszystkiego. Mam już dosyć Wawy. Przyjechałam do Białej Podlaskiej. I teraz stoję pod drzwiami, jak głupia, z palcem na dzwonku. Chyba nikogo nie ma. Można się było tego spodziewać. Nie mogę powstrzymać cisnących się do oczu łez. Ulka jest pewnie zajęta bez reszty swoim życiem uczuciowym. Nawet nie pomyśli, że gdzieś tam, daleko, jej kumpela umiera właśnie na zawód miłosny. No cóż... Trzeba będzie wrócić do Warszawy, włączyć telefon, zacząć normalnie żyć i zapomnieć o tym wszystkim. No to idę. Chociaż można jeszcze wpaść do ojca. Chyba nie zapomniał jeszcze o swojej pierworodnej, jedynej, ukochanej córeczce? 

" No, ale co ja mu powiem?" - pomyślała Anka 

Usiadła na schodach i ukryła twarz w dłoniach. Nie miała już na nic siły. Ojciec zapyta ją oczywiście o Pawła, a ona oczywiście będzie milczała. 

- Anka! - usłyszała nagle czyjś podekscytowany głos - Anka! To naprawdę ty? 

Ania otrząsnęła się z zadumy i spojrzała na swoją bratnią duszę. Była jednak tutaj. Żywa. Jak zwykle niezastąpiona. Tryskała życiem i energią. Przynajmniej ona jest szczęśliwa. 

Ulka podała Ance dłoń. Ta ścisnęła ją z wdzięcznością. 

- Ania - szepnęła Ulka - Jesteś w domu. Wszystko będzie dobrze. 

Z perspektywy Uli 

Tęsknię za Anką. Ona była zawsze blisko mnie. Podziwiałam w niej zawsze ten upór, który w niej tkwił. Ona była niezniszczalna, a ja, śmiertelna istota, wracałam do życia dzięki jej interwencji ilekroć miałam jakieś załamania. Brakuje mi jej. Ona jest dla mnie jak siostra. No, ale nie narzekam. Jestem szczęśliwa. Mam Darka. To kretyn, ale mnie kocha, a ja czuję się przy nim bezpieczna i szczęśliwa. To mój narzeczony. Mieliśmy wziąć ślub, ale jakoś się nie złożyło. Żyjemy pod jednym dachem, jak mąż i żona, i niczego więcej nam nie potrzeba. Pewnego dnia wkradła się w nasze poukładane życie pewna osiemnastolatka i wywróciła nasz świat do góry nogami. Okazało się, że jest... nieślubną córką Dareczka. Wybaczyłam mu. Teraz jest już wszystko dobrze. Mnie i Blankę łączy silna więź. Czekaj, czekaj... Kto tam siedzi na schodach i płacze? No nie! To nie może być Anka! Biedna! A mnie nie było w domu... Wygląda na to, że teraz Ania potrzebuje pomocy. 

Z perspektywy Pawła.

Ania to już przeszłość. Rozstaliśmy się. Kłamstwo ma krótkie nogi. Zdradziłem dziewczynę mojego życia. I to z kim? Z Kamą. Anka dowiedziała się o zdradzie. Musieliśmy się rozstać. Nie potrafiła mi wybaczyć.  Nie umiała. Nadwyrężyłem poważnie jej zaufanie. Ona mi ufała, a ja potraktowałem ją okropnie. Jezu... Ten telefon nie da mi spokoju. A co jeśli to Anka? Z bijącym sercem, spoglądam na wyświetlacz. To Kamila. Czego ta kobieta ode mnie chce?!