Rozdział 12. Zachodzące słońce.

Rozdział 12.
Zachodzące słońce.

Anka miała zwyczaj spoglądać w niebo, ale już dawno tego nie robiła. Po prostu nie miała takiej potrzeby. Wypad z Ulką na miasto i wczorajsza wiadomość, która wstrząsnęła całym jej dotychczasowym życiem, sprawiła jednak, że coś zrozumiała. To bez sensu ciągle patrzeć wstecz. Teraz pogłaskała się po brzuchu, wychodząc z domu. Wciąż nie mogła uwierzyć w to, że bije w niej maleńkie serce dziecka, które miało przyjść na świat już za 6 miesięcy. Jak mogła tego nie zauważyć! Trzeba przyznać, że brzuch się jej ostatnio zaokrąglił, ale myślała, że przytyła kilka kilogramów. Nie mogła sobie też również przypomnieć kiedy dostała ostatnio miesiączkę, ale myślała, że to przez ten ustawiczny stres. Z trudem wymknęła się dziś z domu. Ulka i Darek nie odstępowali jej na krok. Przekrzykiwali się, jedno przez drugie, że się cieszą, że chcą być rodzicami chrzestnymi jej dziecka...
- To już ustalone - wtrąciła się Anka.
- Będę matką chrzestną! - krzyknęła Ulka.
- A ja będę ojcem! - zawołał Darek.
- Co? - wrzasnęła Blanka, która, wchodząc, usłyszała ostatnie słowa swojego ojca - Będę siostrą?!
Zapadło milczenie, a potem...
- Nie - odezwała się przyszła mama.
Na twarzy Blanki pojawił się wyraz bolesnego zawodu.
- To twoje dziecko? - spytała
- Tak - powiedziała Anka - To moje dziecko.
"To jest moje dziecko" - pomyślała Anka i... zemdlała po raz drugi. Dlatego mogła wyjść z domu dopiero wieczorem kiedy Ulka i Darek oraz Blanka, którą tak samo jak jej rodzice zachwyciła wizja maluszka w drodze i nie odstępowała Anki na krok, zakopując przynajmniej na razie topór wojenny, spuścili z niej na chwilę czujny wzrok.  Jej ojciec, Kazimierz, jeszcze o niczym nie wiedział, ponieważ jego córka nie zdążyła mu jeszcze o tym powiedzieć. Teraz potrzebowała spokoju. Trochę się bała, że znów zemdleje, ale przekonywała samą siebie, że czuje się dobrze, a ciąża to przecież nie choroba. Spojrzała w niebo. Jaki zachód! Z rękoma w dżinsach i trawką w zębach, obserwowała, rozżarzone jak węgiel, namiętne jak płomień, słońce - gasnące za horyzontem i rozwiewające się niczym mgła. Wiele już widziało zachodów, ale ten obserwowała tak samo zachwycona odwiecznym pięknem rzeczy niezniszczalnych i nieśmiertelnych. Upojona tym widokiem pomyślała: "Każdy zachód słońca jest inny od wszystkich i niepowtarzalny." Kiedy słońce ostatecznie się wypaliło, jak papieros, Anka zawróciła  w stronę domu, sięgając po... paczkę papierosów. Już wkładała papierosa do ust i szukała po kieszeniach dżinsów zapalniczki, ale przypomniała sobie, że jest przecież w ciąży i nie może zapalić. Zaklęła cicho, a potem  wdeptała w trawę nie tylko tego papierosa, którego miała w ustach, ale całą paczkę. Potem ruszyła powolnym krokiem do domu Uli i Darka. W samą porę, bo jej przyjaciele zaczęli się już o nią poważnie niepokoić.