Rozdział 5. Prosto w serce.

Rozdział 5
Prosto w serce.

Monika przyszła dziś do pracy negatywnie nastawiona do całego świata. Miała już dość swojego życia, a szczególnie swojej pracy. Monika była  z natury żywiołową i pełną energii dziewczyną. Nie bardzo odpowiadało więc jej wielogodzinne siedzenie za biurkiem. Nie mogła jednak odmówić swojemu ojcu, który załatwił jej tę posadę. Była przecież młodą dziewczyną i miała na głowie zbyt wiele wydatków. Ciuchy, kosmetyki, studia, jedzenie przecież kosztują, a Monika nie chciała żyć na garnuszku u rodziców. Trudno jest znaleźć pracę młodej dziewczynie, która jeszcze nie ukończyła studiów. Zwłaszcza w stolicy. Chcąc nie chcąc, Monika została podwładną swojego ojca, który był szefem w tej firmie, i asystentką... przystojniaka o imieniu Paweł, w którym zakochała się na zabój. Kiedy go zobaczyła po raz pierwszy zabrakło jej tchu, serce zabiło mocniej, a w oczach pociemniało. Wtedy właśnie Monika zrozumiałą, że to Pawłowi chce oddać własne życie i być z nim przez całą wieczność. Nigdy nie doświadczyła czegoś takiego. Miała motylki w brzuchu. Myślała tylko o Pawle. Nie mogła przestać o nim myśleć. Przez pierwsze dwa tygodnie przychodziła do pracy, tryskając optymizmem i radością. Nie przejmowała się stosem dokumentów i notatek, które musiała przeglądać. Najważniejsze było to, że mogła widywać Pawła. Była jego asystentką. Do jej obowiązków należało między innymi przynoszenie ukochanemu kawy. Monika przynosiła mu więc filiżankę kawy z mlekiem i dwiema łyżeczkami cukru. Problem w tym, że Monika, która była przebojową i pełną energii dziewczyną, traciła w obecności Pawła odwagę i swój zwykły animusz. Robiła się cała czerwona i bąkała coś do Pawła, patrząc zawsze w bok. Próbowała przełamać onieśmielenie. Zaczęła się ubierać  w wyzywające ciuchy, , zakładać szpilki i malować co chwilę usta czerwoną szminką. Paweł nie zwracał jednak uwagi na jej wysiłki. Traktował ją wyłącznie jak koleżankę z pracy. Monika mogła tylko marzyć żeby Paweł zwrócił wreszcie na nią uwagę, zatracając się coraz bardziej w nieodwzajemnionym uczuciu. Na tę chorobę był tylko jeden lek. Odwzajemniona miłość.

Pewnego dnia,kiedy Monika utkwiła wzrok w Pawle i marzyła o tym żeby Paweł zdjął wreszcie tę cholerną marynarkę, a potem długo i namiętnie całował jej usta, do biura  wpadła jakaś laska. Zmieszana Monika, odchrząknęła i zapytała Pawła czy zrobić dwie kawy. Wracając, zobaczyła Pawła całującego się z tą kobietą. W tym momecie zawalił się jej cały świat. Monika miała ochotę krzyczeć, wytargać tą laskę za włosy i równocześnie zapaść się pod ziemię.
- Jestem Anka - przedstawiła się jej rywalka, wysyłając Monice słodki uśmiech.
W ten sposób Monika dowiedziała się, że Paweł ma dziewczynę.